Nabywamy daną rzecz, szybko ją zużywamy i wyrzucamy. Stymuluje to wzrost gospodarki, ludzie mają pracę i pozornie wszyscy są zadowoleni z takiej sytuacji. Mało kto interesuje się jednak losem elektrośmieci, których z roku na rok produkujemy coraz więcej.

Rosnąca liczba punktów skupu oraz zbieranych zużytych lodówek, suszarek, komputerów nie jest efektem większych wymogów nałożonych przez ministra środowiska.

Odruch gromadzenia zużytego sprzętu i elektroniki powoduje narastający problem w Polsce. Oddanie sprzętu do punktu utylizacji nie jest naszą dobrą wolą, mamy taki obowiązek, nałożony ustawą. Informacje na temat systemu utylizacji zużytego sprzętu można znaleźć na stronach internetowych urzędu miasta lub urzędu gminy.

Cywilizacja zawsze produkowała śmieci odpowiadające fazie rozwoju technologicznego. W skali 40 milionów ton światowej puli, Polska jest producentem półmilionowym. To 500 tysięcy ton polskiej masy elektrośmieci powstaje z banalnego powodu wymiany technologii czyli kupna nowego smartfonu, ultrabooka czy telewizora. Oprócz problemu fizycznej utylizacji śmieci, istnieje problem utylizacji danych, równie fizyczny co wirtualny.

Problem śmieci technologicznych ujawnia się zarówno w firmach jak i gospodarstwach domowych. Początkowo dotyczy składowania a potem utylizacji starych komputerów, podzespołów, monitorów czy drukarek. Zazwyczaj zużyty i zepsuty sprzęt  ląduje na śmietniku, ale na takie postępowanie możemy pozwolić sobie coraz rzadziej. Nie dość, że narusza to prawo to coraz częściej dostęp do miejsc składowania i utylizacji jest reglamentowany. Zarówno ustawa o odpadach, jak i ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym wskazują ściśle określone sposoby pozbycia się tego rodzaju odpadów.